Categorie: Geen categorie

Na een lange winter, staat het wielerseizoen voor de deur. Een onzeker seizoen opnieuw. De vaste openingswedstrijden Down Under verdwenen van de kalender. En dus geen mediamomenten van renners met Koala’s en slangen. Maar een start in een nog koud Europa. Te beginnen met de GP Marseillaise op 31 januari. Een letterlijke en figuurlijke ouverture in de stad van Bernard Tapie, de geldschieter van de legendarische ploeg La Vie en Claire en Olympique Marseille.

De lentezon zal al voorzichtig prikken op de huid, op de plek waar vorig seizoen de Tour de France van de Hoop in de buurt startte, Nice. De cirkel lijkt bijna rond. Nu maar hopen op een rustig gezond jaar met de aanvalslust van de renners die zo kenmerkend was voor 2020. 

Omdenken. Lastig, maar zeker niet onmogelijk in 2020. En vaak moet ik omdenken. Een prachtig sportjaar in het vooruitzicht, maar half maart is er van een sportjaar geen sprake meer. Olympische Spelen, Klassiekers en veel wedstrijden. Ze vallen allemaal weg en dus ook het werk. En dan begint het omdenken. Wat kan ik online aanbieden. Streamingdiensten via Youtube, video op afstand en oude en nieuwe contacten weer aanhalen. Gelukkig begint half mei het werk weer aan te trekken, maar kijk ik toch meer naar de toekomst. Hoe kan ik voorbereid zijn op een crisis als deze, wat kan er beter. Tijd genoeg om om te denken. Denkt u met me mee?

Precies vijf jaar ben ik nu freelancer. En die vijf jaar zijn voorbij gevlogen. Van de eerste momenten van spanning: ‘Oh jee, red ik het wel.” Is nu het moment gekomen van terugblikken en vooral vooruitkijken. Als je in vijf jaar naar de Olympische Winterspelen bent geweest, Old Trafford hebt bezocht en alle grote Nederlandse sporters, van Kramer tot Krajicek, voor je camera hebt gehad, dan kan ik alleen maar met een goed gevoel terugkijken.  

Dat goede gevoel heb ik ook mede te danken aan de vele bedrijven(TMG, Eurosport, Ziggo en Tuin en Landschap) die veel vertrouwen in mij hadden.

Dat vertrouwen wordt in 2019 uitbetaald in een droom die uitkomt. Voor mij was de Tour de France de reden om sportjournalist te worden. Toen ik eind 2000 stopte met mijn studie fysiotherapie en begon als freelancer was het einddoel altijd de Tour de France. En nu in 2019 mag ik daar verslag van doen. Voor Eurosport. Een geweldig hoogtepunt. Ik ben gek op Italië, spreek vloeiend Spaans, maar de liefde voor die ene wedstrijd in juli in Frankrijk is altijd blijven bestaan. Ik mag dan volgend jaar misschien de oudste debutant zijn in ‘La Grande Boucle, toch ga ik er elke minuut van genieten.

Mei is de maand van de beslissingen. In de sport valt of staat de maand mei vaak hoe er komend seizoen tegen je aangekeken wordt.

 

Herman Gorter begon zijn dichtepos Mei ooit als volgt. “Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht…”

 

Het zegt alles over het verlangen naar de maand Mei.  De Europacupfinales, De Giro en de verschillende kampioenschappen van jeugd tot volwassen sport.

 

Mede dankzij mijn werk in de sport mag ik er elke mei weer bij zijn. Vanaf de zijlijn komen de emoties vaak net zo hard binnen als de eerste keer de Mei van Gorter lezen.

 

Deze mei veel wielrennen op de planning en mooie klussen in het verschiet. En het voordeel van freelancer zijn. Af en toe wat vrij plannen om te kunnen genieten van Mei.

 

Na een winter vol wielerboeken, ben ik blij dat het seizoen weer gaat beginnen. Of eigenlijk al weer is begonnen. De Tour Down Under is voorbij en eind Oktober reden er nog veel profs in China hun dollars en euro’s bijeen.

De tijden dat er begonnen werd met de GP Marseillaise en het met de Sluitingskoers Kapellen wel klaar was, is voorbij. Voor renners met huwelijksproblemen is de nieuwe koersagenda ideaal. Nooit meer thuis, want tussendoor moet je ook nog op trainingskamp. Als je al niet continue op je trainingslocatie woont.

Wat is wijsheid zal ook de komende weken weer de vraag zijn die rondgaat in het peloton. Kampje op El Teide, of toch op stage op de Sierra Nevada of gewoon ouderwets snelheid opdoen op de baan of achter de brommer.

En als wielervolger. Wie is er goed. Gaat Froome voor een nieuwe Tour-overwinning en krijgen we Nederlanders een opvolger van Joop Zoetemelk als laatste winnaar van een grote wielerronde.

Kortom: 2017 is/gaat weer een mooi wielerjaar worden. Want wielrennen is de sport van de verhalen. En ik ben blij dat ik die verhalen ook dit jaar weer mag vertellen als commentator op Eurosport. Te beginnen eind januari in Dubai. Veel plezier.

Dag Otto Lauritzen was voor mij de eerste Noor die echt potten kon breken in de Tour de France. Het verhaal van Dag Otto las natuurlijk ook als een jongensboek.  Parachutespringer tot het noodlot toesloeg. Hij overleefde de val en tijdens zijn revalidatie ontdekte hij het wielrennen. Mart Smeets vertelde in 1987 vaak dit verhaal in het jaar dat Dag Otto een etappe won in de Tour de France.

Het maakte kennelijk aardig wat wielerkoorts los in Noorwegen, Want bijna dertig jaar later trekt het Scandinavische land blikken met wielertalent los. Hushovd brak de ban, daarna was er de stoere Edvald Boasson Hagen en dit voorjaar was Alexander Kristoff praktisch onverslaanbaar. Eind mei zag ik bij  mijn werk als commentator voor Eurosport een nieuwe generaties Dag Otto’s rijden in de Tour des Fjords. Rasmus Guldhammer en Sven Erik Bystrom lieten zien dat de Noren ook de komende jaren etappes zullen blijven winnen in de grote drie rondes.

Een mooie mix van generaties kan het worden. Het doorzettingsvermogen van Dag Otto, de aanvalslust van Hushovd en Hagen en de snelheid van Kristoff. Ik zou het wel weten als ik ploegleider was. Heya Heya Norge.

Het honkbalkaartje van Win Remmerswaal, de bidon van de latere Tourwinnaar Vicenzo Nibali bij de Dauphine Libere.  Ik ben geen groot verzamelaar van sportrelikwieen. Maar af en toe kan ik ze op waarde schatten.

Zo kon ik laatst een weer iets toevoegen aan mijn verzameling. De broek van US Open-winnaar Marin Cilic.  Na drie dagen hard werken bij de Daviscup was ik met drie andere collega’s overgebleven in de perskamer van de Ziggodome.

De laatste filmpjes werden verstuurd naar de opdrachtgevers en de perszaal, special ingericht voor de Daviscupontmoeting Nederland Kroatië, werd al bijna ontmanteld. Een bewaker kwam binnen met de trainingsbroek. ‘Iemand interesse’, vroeg hij.  Aan de maat van de broek kon hij maar van een iemand zijn. Marin Cilic. Hij was hals over kop vertrokken na zijn overwinning op Thiemo de Bakker en wilde kennelijk graag naar huis.  Toen er even rond werd gekeken naar de lengte van de andere collega’s kon de broek maar voor een iemand zijn. Voor mij dus.

Inmiddels gewassen is de broek een mooi aandenken aan wat een mooi weekend voor de Nederlanders had kunnen worden. Nederland verloor met 3-2 en degradeerde uit de wereldgroep. Zonde, want vooral in de laatste partij konden we weer eens zien wat  voor klasse Thiemo de Bakker eigenlijk heeft en bewees Robin Haase drie wedstrijden lang dat hij de beste tennisser van Nederland is. Maar de grote man uit Kroatië had andere plannen en zijn honger naar winst was niet gestild naar twee weken New York.  Moe maar voldaan zat hij waarschijnlijk al in het vliegtuig toen ik met zijn broek het lege Ziggodome uitliep.

De komende dagen mag ik weer de beste Nederlandse tennissers van dit moment zien. Jeugdtennissers wel te verstaan. Bij het Nederlands Kampioenschap in Dordrecht en Rotterdam Maar wat maakt een talent een topper. Altijd lastig. Grote talenten  worden zelden grote sporters. Een uitzondering als Richard Krajicek daargelaten.

Talent lijkt me alleen niet voldoende. Tegenslag, kunnen verliezen en mogen verliezen kan van een talent een topper maken. Sporters zeggen al snel na een smadelijke nederlaag dat ze harder gaan werken. Maar af en toe hard vallen kan zeker louterend werken.  En toch wil ik dit weekend de talentjes niet zien verliezen en ook mooi zien winnen. Want het zijn van een talent is ook al heel wat.

Een paar dagen geleden mocht ik Wilco Kelderman interviewen.  Voor Telegraaf TV zocht ik de talentvolle wielrenner op bij zijn vertrek naar Ierland. Hij ging de Ronde van Italie rijden, die enkele dagen later zou starten in Belfast. Een vrolijke jongen met liefde voor de koers. ‘Italie is een mooi land, ik geniet altijd van de Giro’, waren zijn klare teksten. Gemeend en vol vertrouwen uitgesproken.

Een paar dagen later maakte Kelderman al indruk. In rit vijf zag ik Keldermanin in een roerige finale, die in een mooie sprint werd gewonnen door Ulissi, knap achtste worden.  Ook zei hij in het interview op Schiphol dat hij ‘geluk moest hebben met valpartijen.’  Logisch zou je zeggen. Dat geluk heeft hij en dat kan wel eens vorm betekenen.  Goed vallen is ook een kunst. En helemaal niet vallen is een wetenschap. Ik zie Kelderman hoog eindigen, maar weet dat dit niks zegt. Nieuwe Tourwinnaar. Geen idee.

Na de hooggespannen verwachtingen rond Thomas Dekker, Robert Gesink en Pieter Weening, die in wielerblad de Muur ooit getipt werd als toekomstig winnaar, zit ik niet te wachten op een nieuwe Tourlaureaat. Als Leidenaar ben ik nog steeds trots op twee winnaars die op fietstafstand van mijn huis geboren zijn. Ook ben ik bang dat een winnaar doodgeknuffeld wordt om daarna weer keihard vergeten te worden.

Daarom geniet ik van de liefhebber Kelderman, Die af en toen rondkijkt in de mooiste wielerronde van het jaar. Wielrenners met omgevingsbewustzijn. Daar hou ik van. Zo genoot Dylan van Baarle uit Zoetermeer vorig jaar bij het WK tijdrijden van Florence. ‘ Dat is toch uniek om daar te rijden.‘, vertelde hij me een paar maanden later.  Ook deze liefhebber rijdt mee in Italie.

Het Nederlands wielrennen kan hopelijk nog veel gaan genieten van deze twee jongens. Hopelijk blijven zij dat zelf ook doen.

http://www.telegraaf.nl/tv/telesport/wielersport/22593023/__Strijdige_belangen_bij_Belkin__.html

Mei is de mooiste maand van het jaar. De temperaturen stijgen. En de sportwereld barst van emotie. Wie wordt, of is al, kampioen. De wielerklassiekers zijn voorbij en de benen zijn ingevet voor de Giro d’Italia.

Ook puft en steunt Nederland van alle allergieën, maar gooit ook iedereen bij vijftien graden de winterkleren op zolder. Mei is ook voor Duende producties een mooie maand. De agenda loopt weer lekker vol en ik mag weer mooie evenementen verslaan en registreren voor mijn opdrachtgevers.

En soms natuurlijk die heerlijk meizon voelen en hopen dat het dit jaar mei zal blijven.